HAYALLER TAŞTI YAĞMURDAN, SEVGİ TAŞTI

Gözlerimi yağmura açtım sabah. Zaten tek tük çocuğun oyuna çıktığı sokaklar şimdi bomboştu. Dışarıyı izlerken benim gibi birkaç çocuğun pencere başında dikildiğini fark ettim. Yüzleri cama dayalı, gözleri kederli... Muhtemelen yağmurun dinmesi için dua ediyorlardır diye düşündüm. Bense aksine mutlu olmuştum. Çünkü kışı özlemiştim, eskiden olduğu gibi annemin tehditkar sözlerine rağmen yağmurda ıslanmayı, özellikle su birikintilerine basa basa yürümeyi istiyordum. Ama arzularımı yalnızca hayallerimde yaşattığımdan olsa gerek, yine kendime kızmıştım. Sadece boş hayallerde, harekete geçmeden yaşamıştım bugüne değin ve artık bir fırsat tanımalıydım kendime. Bu yüzden çılgınca bir karar verip evden çıktım. Sokakların fazla kalabalık olmayışını fırsat bilip rahat rahat yürüdüm. Su birikintilerine basa basa geçtim. O anlık bütün dünyevi şeyleri unuttum. Yalnızca huzuru yaşadım. Ne endişe, ne hüzün, ne de nefret... Yağmur gelmiş, her şeyi silmişti. Geriye sadece hatıralar kalmıştı. Ve ben her köşe başında durup: “ Şurada yılan görmüştük abimle, ben çığlık çığlığa kaçmıştım ama o pek meraklı olduğu için kalmıştı. Sonra tekrar dönüp kolundan tutup sürüklemiş, ve birlikte yeniden kaçmıştık...” Ya da eski evimin önümden geçerken: “Yan çiftlikten at kaçmıştı. O zamanlar en yakın arkadaşım, hem de adaşım olan Sude'nin emanet ettiği bisikletini nasıl da bırakıp kaçmıştım.( Tamam şimdi uzunum da o zamanlar ufak tefek bir şeydim yani Küçük bir çocuk olduğum için korkabilirim sonuçta.)

Ben böyle hatıralara daldım derken, ne vaktin nasıl geçtiğini, ne sırılsıklam olduğumu ne de çalan telefonumun sesini fark etmiştim. Sonunda daldığım alemden çıkıp telefona kulak verdiğimdeyse gördüm ki annem aramıştı. Muhtemelen eve dönüş vaktim gelmişti. Ama yağmur şiddetini arttırmış, hatta doluya dönmüştü. Annem de bu yüzden aramıştı herhalde.

Biraz daha bekledim ve bir an için yağmur dindiğinde eve döndüm. Tabi annemin o sinirli bakışlarıyla karşılaştım hemen. Ama onun siniri hasta olmamdan korkuşuydu. İşte tam o sırada içimi bir sevinç, bir özlem kapladı. Koşup anneme sarıldım.

Birinin seni düşünmesi, senin için endişelenmesi belki de en büyük ödül. Bazen yalnız hissetsen de kimsenin seni anlamadığını düşünsen de, orada bir yerlerde seni gerçekten seven birileri var. Sadece bunu sen göremezsin ve bir şeye inanman için sadece görmene gerek yoktur.